Czy język angielski zmieniał się na przestrzeni wieków? Oczywiście, że tak. Język angielski należy do grupy języków germańskich, stąd dla jednych jest niezrozumiały i chaotyczny, ale dla innych przyjemny, logiczny i łatwy.
W 400 r. n.e. plemiona anglosaskie wyruszyły na podbój Wysp Brytyjskich ze Środkowej Europy. Ich język, zwany „staroangielskim” został szybko przyjęty i zaadaptowany. Dziś nawet rodowity Brytyjczyk miałby problemy ze zrozumieniem staroangielskiego, który był solidnym fundamentem dla ówczesnego angielskiego.
Po inwazji Wikingów tysiąc lat temu – staroangielski wymieszał się ze staroskandynawskim. Dzięki temu język angielski zyskał ponad 2000 nowych słów. Następnie angielski zaczął pochłaniać hiszpańskie oraz francuskie słówka, czego efektem był wzrost rozpoznawalności i prestiżu języka. Ważną rolę w kształtowaniu się tego języka odegrał również William Szekspir. Poeta stworzył około 1700 nowych słów oraz sprawił, że angielski zaczął być uważany za znaczący i przyszłościowy.
Można zatem podzielić historię tego języka na trzy okresy:
- staroangielski (Old English): ok. roku 450-1100
- średnioangielski (Middle English): lata 1100-1500
- nowoangielski (Modern English): od roku 1500
Nie sposób nie zauważyć ogromnych różnic w starym i nowym angielskim, nie tylko w organizacji tekstu, ale i w samym alfabecie. Zmianom ulegała też sama wymowa. Zobaczcie różnice:
“And æfter six daʒum nam se Hælend Petrum, and Iacobum, and Iohannem, hys broðor, and lædde hiʒ on-sundron on ænne heahne munt, and he wæs ʒehiwod beforan him. And his ansyn scean swa swa sunne; and hys reaf wæron swa hwite swa snaw.” – późny staroangielski
“And after sexe dayes Jhesus toke Petre, and Jamys, and Joon, his brother, and ledde hem asydis in to an hiʒ hill, and was transfigured bifore hem. And his face schoon as the sunne; forsothe his clothis were maad white as snow.” – średnioangielski
“Six days later, Jesus took with him Peter and James and his brother John and led them up a high mountain where they could be alone. There in their presence he was transfigured: his face shone like the sun and his clothes became as white as the light.” – współczesny angielski
Który angielski łatwiejszy?
Ciężko odpowiedzieć na to pytanie, gdyż w staroangielskim nie było strony biernej, ale za to był bardzo skomplikowany system deklinacji rzeczownika. Staroangielski opierał się na alfabecie runicznym, bądź łacińskim. Można też było stosować wielokrotne przeczenia, co dziś jest uznawane za błąd. W nowoangielskim problem stanowiły czasowniki modalne, ale za to powoli stablizowała się pozycja końcówek -s, a koniugacja czasownika została uproszczona.